तो

दोन महिने उलटून गेले.. आता वाटतंय जरा चुकलंच तेंव्हा!! त्या वेळी अस नव्हत वागायला पाहिजे. रड-रड रडलीस तू पण नाही सावरू शकलो तुला. कसं सावरणार होतो? मी स्वःताच बावरून गेलो होतो. अजूनही स्पष्ट दिसतोय तो दिवस डोळ्यापुढे. असं वाटतंय आत्ता उठून याव आणि तुला घट्ट मिठीत घ्यावं. चतुर्थीचा उपवास होता तुझा. तरीही दिवसभर फिरून माझी शॉपिन्ग करवलीस. मी जेवलो आणि तू फक्त लस्सी घेतलीस. पुन्हा शॉपिन्ग पूर्ण दिवस आणि संध्याकाळी डिनरचा प्लान. तू येऊन सगळ आवरून सगळ्या गोष्टी जागेवर ठेऊन रूम आवरालीस. मी मात्र दमलो म्हणून जरा (?) पडलो होतो. तू रूम आवरून, मग आंघोळ करून अगदी फ्रेश-फ्रेश झाली होतीस. हलकेच मला उठवलस ८-८.३० वाजले होते संध्याकाळचे. मीही उठलो. नवीन शर्ट मधून एक शर्ट काढला तय्यार झालो. तो पर्यंत जराही कुरकुर न करता तू पुन्हा बाकीचे कपडे व्यवस्थित ठेवलेस. मग तुही तयार झालीस. wooow!! खरंच वॉव दिसत होतीस तू! मला तू सोडून काहीच दिसत नव्हत, तुला मिठीत घेऊन तासनतास बघवस वाटत होत. तू खूप excitement नी तयार होत होतीस. तुझ्या अदांवर मी फिदा झालो होतो. ड्रेस घातल्यावर मागून-पुढून स्वतःला आरशात निहाळणारी, मग माझ्याकडे वळून "खर सांग कशी दिसतीये?" विचारणारी, खांद्यावरचे केस हलकेच उडवणारी, पुन्हा ते केस सेट करताना अगदी तालात हलणारी मान, मग त्या हाय हिल्सवर balance करणं…. कित्ती आणि काय काय म्हणून सांगू. म्हणूनच विचारलं होत की डिनर इथेच ऑर्डर करूयात का? पण माझा naughty मूड ओळखून तू अगदीच firmly म्हणालीस "नो!! आपण बाहेरचं जायचय" आणि त्या नंतर… आपण मस्तपैकी बाहेर गेलो. तुझा दिवसभराचा उपवास, उन्हा-तान्हात माझी शॉपिन्ग, सगळी आवराआवरी तरीही जराही न दमता, तितक्याच उत्साहात होतीस तू. कारण तुला हा प्रत्येक क्षण हवा होता. उद्या आपल्यासाठी काय वाढून ठेवलंय याची कल्पना होती तुला. तुझं अस strong आणि बोल्ड असण मला पावलोपावली जाणवत होत आणि हिम्मतही देत होत. माझी सगळी हिम्मत तूच तर होतीस. तू होतीस म्हणूनच तर असा निर्णय घेऊ शकलो मी. फक्त मला कंपनी द्यायची म्हणून तू वोडका ऑर्डर केलास. चीअर्स… "For your health and wealth" म्हणंत तू स्वतःला त्यातूनही वगळलस. त्या काळ्या ड्रेसमध्ये हातात तो ग्लास आणि तुझ्यापासून कोणीही वेगळ न करू शकलेली तुझी स्माईल! तुला बघतच रहावस वाटत होत. तू खरंच बिनधास्त आहेस. स्वतःला कस कॅरी करायचं ते तुला पक्कं जमत. एवढा मस्त दिवस मी खरंच खूप वर्षांनी जगत होतो. खरंतर तू होतीस म्हणून जगत तरी होतो नाहीतर आज काल माझा सिलसिलाच अमिताभ झालाय - मैं और मेरी तन्हाई… इतकं सगळ पिच्चर-परफेक्ट असताना पुन्हा निघायची वेळ झाली. मला नक्की आठवत नाही पण साधारण १२-१२.३० ला आपण पुन्हा रूम वर आलो. तू लगेचच फ्रेश होऊन चेंज करून आलीस. मी फ्रेश होई पर्यंत तू मी काढून टाकलेले कपडे तू पुन्हा जागेवर ठेवलेस. झोपायची तयारी केलीस. माझा फोन चार्जिंगला लावलास. स्वतःच्या घरी फोन केलास. छोटी-मोठी काम आवरून जेंव्हा फ्री झालीस तेंव्हा जरा दमलेली वाटलीस. माझ्याशेजारी येऊन पाठ टेकावलीस तेंव्हा जरा उसासा टाकलास. तुला मिठीत घेतलं तर डोळे अगदी घट्ट मिटून घेतलेस. काय झालं विचारलं तर, "काही नाही रे" एवढंच म्हणून अजून माझ्याजवळ आलीस. पण तुझ्या मनात काहीतरी वेगळंच चाललेलं होत. मग मीच म्हणालो "परवा तुला सोडवायला नाही येणार मी एअरपोर्ट ला" "हम्म, मीही तेच सांगणार होते. तू नकोच येऊस, मी जाईन" "I am sorry… " मी पुढे काही म्हणणार तेवढ्यात तू वळलीस. क्षणात म्हणालीस "I am gonna miss you" त्या अंधारातही तुझ्या डोळ्यात तरळणारे अश्रू दिसले आणि माझी होती-नव्हती तेवढीही हिम्मत संपली. तू ढसाढसा रडत होतीस. बेडच्या टोकाला बसून हमसून हमसून रडणारी तू… तुला पाठमोर पाहताना सुद्धा जीव तुटत होता. खूप वाटलं की उठून तिथपर्यंत याव, तुला रडू नको म्हणांव. तुझा एक-एक अश्रू टिपावा, हात हातात घेऊन तुला शांत कराव…. पण मला फक्त वाटत होत. तुला सांभाळायची ताकद नव्हती माझ्यात. कारण आजपर्यंत आयुष्यात जेंव्हा-जेंव्हा असे काही प्रसंग आले तेंव्हा प्रत्येक वेळी तू साथ दिलीस. तुझ्या साथीतच तर सगळ निभावून नेलं होत, rather तू होतीस म्हणूनच तर मी सगळ फेस करू शकलो होतो. नाहीये माझ्यात हिम्मत एकट्यानी सगळ handel करायची. रात्रीचा दिवस व्हायची वेळ आली. पहाटेचे ४.३० वाजले होते. आताशी जरा शांत झाली होतीस. माझ्या हाताची उशी करून झोपलीस. मी मात्र बेचैन होत होतो. या पुढे तू नसणार हि कल्पना सुद्धा अंगावर काटा आणणारी होती. पण आता दुसरा काहीच पर्याय नव्हता. तू खूप हिमतीने साथ दिली होतीस. त्यामुळेच तर हा निर्णय घेतला मी. I am so glad you are there! फक्त तूच समजू शकलीस हे सगळ. या सगळ्यातही न चिडता, न किरकिरता तू साथ दिलीस. आयुष्यभर पुरेल एवढी हिम्मत, बळ दिलयस. मी मात्र फक्त अश्रूच देऊ शकलो तुला. म्हणूनच म्हणालो "चल, जरा वेळ देऊयात या नात्याला. वेगळे होऊयात". आता वाटतंय तेंव्हा जर मला आडवलं असतस तर? तू जरा भांडायला पाहिजे होतास ग त्यावेळी, मला ओरडायला, माझ्यावर चिडायला हवं होतस. नेहमीच मला साथ देणारी तू, अशावेळी तरी जरा हट्टीपणा करायचा होतास. नाही होणार तुझ्याच्याण हे कसं नाही कळल मला?? मी खरंच खूप वाईट वागलो तुझ्याशी. आय अम रिअली सॉरी डार्लिंग. पण खरंच सांगू तुझ्याशिवाय नाही जगू शकत मी - I need you!

पसारा

आज जरा विचार केला हा सगळा पसारा आता आवरूनच घ्यावा. खूपच विस्कटलय सगळ. जरा हिम्मत करूनच दार उघडलं मनाच्या त्या कप्प्याच आणि खूप दिवसांच्या साचलेल्या आठवाणींना उत आला. जिथे-तिथे पसरल्यात तुझ्या आठवणी. अगदी पाय ठेवायलाही जागा नाही रे. पण तरीही, तरीही थोडी जागा केली स्वतःला उभ राहण्यासाठी. तोल सांभाळत राहीन उभी मी. जराशी डगमगेल पण पडणार नाही. आणि पडलेच जरी त्या साचलेल्या आठवणीत तरी झटकून देईन त्यांना. कारण खरंच नकोय पसारा पुन्हा. ह्या मोत्याच्या माळेसारख्या भासणाऱ्या आठवणी जळमट होऊन श्वास कोंडतायेत आता.

उगीचच

"ते कस काय? वेगळे आहोत तर वेगळेच आहोत ना आता पुन्हा कशाला नवीन dimension द्यायचं?" "ह्म्म्म, बरोबर आहे तुझ. पण… पण काय आहे ना या वेगळेपणाची गंमत आहे. सांगेन कधीतरी." "कधीतरी नको आत्ताच सांग," तिचा हट्ट. "अग वेडाबाई, तू आणि मी वेगळेच पण समुद्र आणि किनाऱ्यासारखे!! पाणी आणि जमीन. स्वतःच्या मर्जीप्रमाणे उधाणलेला कधी खवळलेला, कधी शांत पहुडलेला मी. उगाचच येऊन किनाऱ्याला स्पर्शणारा, कधी खूप आत स्वतःमधे रमणारा, कधी लाडीक लाटांसारखा मनमौजी…. आणि माझ्याप्रत्येक मूडला काही तक्रार न करता शांतपणे सामाऊन घेणारी तू, त्या किनाऱ्यासारखीच शांत, निश्चल! जेवढा किनाऱ्याशिवाय समुद्र अपूर्ण तसाच मीही तुझ्याविना अपूर्णच" तिला वाटलं उगीचच विचारलं त्याला. खूप काही बोलायचंय पण आता शब्द हि सुचत नाहीयेत, नजरेची ती भाषा मनातलं सगळच त्याला सांगतीये. पण तिला हे explanation मान्य नाही कारण तिला आता कुठलाच सारखेपणा नकोय. पुन्हा ती म्हणते तिच्याही नकळत, "बरोबर. एकदम बरोबर पण तरीही आपण वेगळेच. स्वतःचं अस्तित्व जपणारे, आपापल्या मर्यादा असणारे, स्वभाव-गुणांनी विरुद्ध" तो मिस्किल हसतो. एकवार तिच्या नजरेला नजर भिडवून विचारतो "खरच??" तिला तिचाच कळत नाही आता. ती नजर फिरवते तेही उगाचच. कारण उत्तर तर त्याच्या डोळ्यात दिसतंय पण मान्य नाही करायचय ना. मग तोही पुन्हा सांगायला सुरवात करतो. "या समुद्राच्या तळाशी काय आहे माहिती आहे?" ती नुसतीच बघतीये शून्यात काहीही न बोलता. "याच्या पोटात कितीही काहीही असलं तरी तळाशी वाळूच आहे ग, स्वच्छ, निर्मळ वाळू" तो सांगत राहतो. "आणि या किनाऱ्याच्या- वाळूच्या किनाऱ्याच्या तळाशी काय आहे?" ती नकळत विचारते. तो पुन्हा हसतो, म्हणतो, "पाणी! याच समुद्राचं" थोडावेळ एक निरव शांतता आणि समुद्राची गाज ऐकू येते फक्त. तिच्याकडे बघत तो विचारतो "तरीही समुद्र आणि किनारा वेगळेच आहेत का?"

माझं हरवलेलं हसू पुन्हा सापडलं होत तुझ्या डोळ्यात स्वतःला हरवून मला खूप काही मिळालं होत…. तुझ्या-माझ्या सुखाचा लपंडाव खेळताना लपलेलं सुख सापडलंच नाही, पाठीमागून आलेलं दुखः मात्र धप्पा देऊन गेलं पुन्हा नव्यानं डाव मांडायची नाही रे राजा हिम्मत.. तूच बघना तुला काही जमतंयका का लपलेलं सुख सापडतंय का?

हवा के झोंके से महकता ये जहां, बरसती बुन्दो से छलकता दिल का मैखाना, मुद्दत से इन्तेजार था इस मौसम का, जो लाया हैं पैगाम उनके आने का

इरा

इरा... मनमोकळी, बिनधास्त, बडबडी नेहमी हसतमुख आणि जराशी फटकळ असणारी माझी खास मैत्रीण. आयुष्यातल्या चढ-उतारांना सामोर जाताना आणि आपल्याच रुटीनमध्ये गुंतलेली इरा आयुष्याच्या एका टप्प्यावर गोष्टीतल्या प्रमाणेच प्रेमात पडली ... गोष्टीतल्या सारखाच होत ते सगळ. रोजच्या रुटीनमध्ये acquaintance असणार कोणीतरी मित्र व्हावं आणि नकळत आपल्या आयुष्याच भाग होऊन जावं, हे नवीन होत तिला. नकळत आलेलं हे नात स्वीकारताना चेहऱ्यावरच हसू लपत नव्हतं आणि आनंदाला आभाळही कमी पडत होत. आयुष्याचा भाग बनलेल्या त्याला तिन आयुष्य बनवलं. रोजची धावपळ, ऑफीसचं काम, आवडी-निवडी, आजूबाजूचे सहकारी, मित्र-मैत्रीण, घर सगळ काही गप्पांच्या ओघात येत होत. एकमेकांच्या आयुष्यातल सुख-दुखः आपल वाटायला लागलं… तिची नोकरी आणि त्याचा स्वतःचा बिझिनेस. तिथे तोच बॉस आणि इथे तिचा बॉस तिच्या डोक्यावर. तरीही एकमेकांना मेसेज करण, ऑनलाईन chatting करण सुरूच असायचं. गुड मॉर्निंग पासून सुरु होणाऱ्या गप्पा चहा पिला का, वेळेवर जेवलास का, नसेल वेळेवर जेवला तर मग भांडण , आणि मग रुसवे फुगवे... तीचा रुसवा काढायला म्हणून त्यांनी एखादी गझल किंवा शायरी ऐकवावी आणि मग तिची काळी खुलावी इथपर्यंत येउन पोहचल्या. त्याच गलिबवरच प्रेम आणि तिचं गझलचा अर्थ समजून घेण्याचा छंद अगदी जुळून येत होता. उर्दू भाषेविषयीच तीच प्रेम आणि त्या भाषेचा अर्थ समजणारा तो, मस्त जोडी जमली होती. मित्र-मैत्रिणीनी चिडवलं तरी ते हसण्यावारी नेणारी ती, आता त्याच्या छोट्या-छोट्या आणि खोट्या खोट्या थट्टेन अपसेट होत होती. मनाला काळ-वेळ आणि जागेचही बंधन नसत म्हणतात, आणि इराच्या बाबतीत तर हे अगदी खर होत. इथे तर भाषाही वेगळी होती. इरा इथे पुण्यात मराठी कुटुंबात वाढलेली आणि तो तिकडे दूर हजारो किलोमीटरच्या अंतरावर अगदी पूर्व आणि उत्तरेच्या जवळचा हिंदी भाषिक. तरीही खूप matured relation होत ते. आपण प्रेमात आहोत हे उमजल्यानंतर दोघांनीही अतिशय संयमाने आणि सामंजस्याने हे Long Distance Relation संभाळल. कळत-नकळत डोळे भरून यायचे त्याच्या आठवणीनी. मन क्षणात उडून त्याचा इथे जाऊन बसायचं. उगाच अशी हळवी होणारी इरा पहिली मी पहिल्यन्दि. आपण कधीही प्रेमात पडणार नाही आणि असा "फालतूपणा" करणार नाही अस म्हणणाऱ्या इराला प्रेमाच्या वाऱ्यान झपाटलं होत. तिच्या डोळ्यात तरळणार स्वप्न, चेहऱ्यावरच हसू, आणि महत्वाच म्हणजे त्याच्या बद्दलचा विश्वास खूप काही सांगत होता. कारण दोघांनी एकमेकांना फक्त फोटोत पाहिलं होत आणि फोनवर ऐकलं होत. सगळ काही फक्त विश्वासावरच तर चाललं होतना. रात्र जागून पहाट उजाडत होती, झोप झाली नाही अस म्हणण्यापेक्षा, "बस इसी वक्त हि तो तुम फ्री होते हो मुझसे बात करने के लिये" म्हणतानाचा नटखटपणा वाढत होता. त्याला मधेच हुक्की यायची कधी मराठी शिकायची तर कधी भर दुपारी गालिब पासून गुलझार पर्यंत शायरी ऐकवायची. इरा न विचारव "क्यू आज कोई काम नहीं हें क्या?" तर त्यानही म्हणांव "इश्क ने निकम्मा कर दिया हमें वरना हम भी आदमी थे काम के" बास इरा त्याच्या याच अदांवर फिदा झाली होती. म्हणता म्हणता ३ महिने सरले. शायरीतल गालिब खोटा वाटू लागला. कुठल्याच गोष्टीत तीच एकटीच मन रमेना. त्याच्याशी फोनवर बोलून मन भरेना. ती कुठे गेली, कधी आली काय खाल्लं या सगल्याचे अपडेट्स तोही ठेवत होता. आता मात्र चिडचिड होत होती. त्यातच नोकरी बदलली नवीन लोक नवीन जागा, पण तो साथीला होताच. ऑफिस मधली चिडचिड, घरातलं वैतागान, आलेलं frustration त्याच्याशी बोलून कमी व्हायचं. कधी न राहवून तो म्हणायचा "मैं वहा पुना शिफ्ट हो जाता हुं. atleast तुम्हारे साथ तो रेह पाउंगा. तुम्हारी हर छोटी मोटी बात का गुस्सा मुझपे निकाल लेना, लेकिन तुम नाराज ना हना. तुम ऐसे बात करती हो तो लागता ही सारा काम छोड कर अभी इसी वक्त आजाऊ वहा और तुम्हे अपनी बाहोन में समेटलू " काही न बोलता एखादा हुंकार सगळ काही सांगून जायचा. दोघांमधली निशाब्दःता खूप काही सांगून जात होती. त्यानंही ठरवलं आता जायचं तिला भेटायला- तिला जी त्याला त्याच्या प्रत्येक गोष्टीत साथ देत होती, जिच्या साथीत गालिब नव्यान काळात होता ती. जिला कधीही न पाहत न भेटता जिच्या प्रेमात पडला होता ती "इरा". एक दिवस तिन अगदी शांतपणे सांगितलं, "हमें मिलना हे आपसे" "हम भी तो मिलना चाहते हे, लेकिन जरा येह ऑफिस के काम से फुरसत मिले तो हमारी जान से मिलने दौड चले आयेंगे. बस और जरासा इंतजार हम आप के सामने होंगे" "शायद यह इंतेजार हमारी मुलाकात को और देर न लगा दे" मस्तमौला असलेल्या त्याने तिला चिडवण्याच्या उद्देशांनी विचारलं, "अच्छा, तो हमरी बडी strong सी साहिबा को अब और इंतेजार नही हो रहा हें… इसीलिये कहता हे गालिब - निंद तो दर्द के बिस्तर पे भी आजाती है, सिर उनकी आघोष मै हो यह जरुरी तो नहीं" "जी हां, अब जो समझाना है समाझ लीजिये. लेकिन झूठे वादे ना करिये. गालिब ने इसके बारें मै कूछ नही कहा क्या??" "अजी गालिब तो बहोत कुछ कह गया हैं, अब हम कुछ पुछे तो सही सही जवाब देना " "… ह्म्म्म " "हम एक दिन आजाये तो काफी है या फिर २-४ दिन कि छुट्टी निकालही ले?" "What??" "हुजूर , सिर्फ एक दिन आजाये या २-४ दिन कि छुट्टी निकालही ले?" तो मनातल्या मनात हसत होता. तिला कित्ती आनंद होईल, ती कशी आणि काय react करेल हे ऐकायला उत्स्चुक होता. "कब आ रहे हो?? I just can't believe it... Love you love you love you!!!" "अरे हम आ थोडीना रहे है, हम तो सिर्फ पुछ रहे है. वैसे तो तुम्हे भी पता है ना कि हम कतई बिझी हैं आजकल" "मतलब मजाक उडा रहो हो हमारा?" "नही नही. हम तो पुछ रहे हैं और वोह भी बडे नॉर्मली." "कोई जरुरत नहीं हैं तुम्हारे इतने बिझी शेडूल्य से वक्त निकाल कर हमसे मिलने की. जी लेंगे अपने आपपे" तिन जराही विचार न,करता रागावून फोन ठेवला. त्याक्षणी जर कोणी समोर असत ना तर… तर मारून टाकल असत त्याला. तेवढ्यात पुन्हा फोनची रिंग वाजली. तिन पाहिलं त्याचाच होता फोन, हो नाही करत फोन उचलला, काहीही न बोलता ती फोन उभी होती. "ए सॉरी यार मैं तो मजाक कर रहा था. सुनो तो कुछ कह रहे हैं हम" "मुझे अभी बात नहीं करानी, बाद मैं बात करती हुं " "इरा, सिर्फ एक मिनिट सून तो लो" तिन काहीच रिस्पोन्स दिला नाही. ती ऐकती आहे का नाही हे पाहण्यासाठी त्यान पुन्हा विचारलं "इरा….?" "सून रही हुं" "Ok, सुनो मैं नेक्स्ट विक कि तिकट बुक कर रहा हुं. तुम फ्री हो ना? और प्लीज मैं मजाक नहीं कर रहा हुं, I am serious" आनंदानी डोळे पाणावले. नकळत इरा क्षणात म्हणून गेली "आय लव्ह यु अ लॉट. मैं फ्री हुं. तुम आ जाओ" दोघांचीही खळी खुलली. एक आठवडा कधी असं झालं होत दोघांना. तिची excitement आभाळाला पोहाचली होती. तिचा विश्वास सार्थ ठरत होता. खूप फिल्मी वाटणार हे नात प्रत्येक्षात उतरताना पाहिलं मी. इरा भरभरून बोलायची त्याच्याबद्दल. तो येणार म्हणाल्यावर तर काय करू आणि काय नको अस झालं होत तिला. शेवटी एकदाचा तो दिवस उजाडला आणि तो आला. ऑफिस मधूनसगळ काम घाईघाई आटपून ती हाफ-डे निघाली. निघाली आत्ता होती पण मन, ते तर कधीच त्याच्यापाशी जाऊन पोहचल होत. इथे आल्याआल्या त्यांनी फोन केला होता पण ती मिटींग्जमध्ये बिझी, जराही वेळ मिळत नव्हता बोलायला, SMS वरूनच बोलण सुरु होत. finally काम संपल आणि ती निघाली. लिफ्टमध्ये पाय ठेवल्याक्षणी तिन फोन लावला, नेहमीप्रमाणे फोन एका रिंगमध्येच फोन उचलला, ती काहीहि विचार न करता म्हणाली "मुझे आने में जरा लेट होगा, आप लंच कर लिजिये" "क्यू????" "काम बाकी है जरा" जर नाइलाजाने तो "ठीक है, पर लंच नही, वोह साथ में हि करेंगे" "अछा…. ठीक है, तो दरवाजा खोलो आय इम ऑल हियर " "What" "ओपन द डोअर" त्याने सुपर excitement मध्ये दार उघडलं. क्षणभर दोघांनी एकमेकांना पाहिलं आणि जराही विलंब न करता त्यानं तिला मिठीत घेतलं. एकमेकांना भेटल्याच सुख ओसंडून वाहत होत. इमोशनल इरा, तिचे भरून आलेले डोळे त्यांनी अलगद पुसले, मानेनीच नाही म्हणत त्यांनी तिला अजून जवळ ओढलं. अब समझ आ रहा हैं किसीने क्युं कहा था, "इश्क किजिये फ़िर समझीये जिंदगी क्या चीझ हैं". दोघे खळखळून हसले. लग रहा हैं हमे हमारी खोयी हुइ जिंदगी मिल गयी. एकमेकांच्या साथीत वेळ कसा गेला कळल नाही. दिवस मावळायला आला, पोटात भुकेची जाणीव झाली. दोघे हि बाहेर निघाले, जरास फिरून मस्त जेवायला गेले. घरी पोहोचेपर्यंत उशीर झाला पण मनानी ती अजूनही तिथंच होती त्याच्या कुशीत. ती रात्र कशीबशी गेली आणि दिवस उजाडल्यावर इरा न आधी त्याला फोन केला. पिच्चरला जायचा प्लान ठरला. पिच्चर, नंतर जेवण आणि पुन्हा तोच एकांत. तो हवाहवासा एकांत. एकमेकांच्या प्रेमात असणारे हे दोघे कधी जगाच्या साऱ्या रिती, नियम तोडून एकमेकांचे झाले ते त्याचं त्यांनाही कळल नाही. क्षणभर सुद्धा एकमेकांशिवाय राहू शकत नव्हते दोघ. त्या रात्रीच तो परत निघणार होता, इरा नि थांबायचा हट्ट नाही केला ते शक्यही नव्हत. अतिशय भरून आलेले अश्रू तिन आवरले. त्याच्याकडे पाहत राहिली. त्याची आणि तिची नजरानजर होताच त्याचाही तोल गेला. इतकावेळ सांभाळलेल मन अचानक हळवं झालं. तिला पुन्हा मिठीत घेताना त्यालाच रडू कोसळलं. मी पुन्हा येईन, लवकरच येईन म्हणत त्यान निघायची तयारी केली. जाताजाता म्हणाला,"ये दो दिन मैं सिर्फ़ और सिर्फ़ अपने लिये जिया हुं, अपने आप को सांभाल नहीं सकता था, आज तुम्हे सांभालने लगा हुं. वापस जाना इतना मुश्किल होगा ये सोचा नहीं था कभी." ती काही बोलणार इतक्यात "चलो" म्हणून तो चालू लगला. पुढचे दोन दिवस इरा एकदम नाराज होती, तीच मन अजूनही त्या भेटीतच गुंतलं होत. त्या नंतर साधारण महिनाभरा नंतरची गोष्ट. तो दिल्लीला निघाला होता. जाताना कसाबसा वेळेत ट्रेन पकडत त्यान SMS केला. त्या नंतर २-३ SMS आले आणि "बस और १० -१५ मिनट में पोहचुंगा" हा शेवटचा SMS. शेवटचा यासाठी कि त्या दिवसानंतर आज तागायत तो फोन लागला नाही. तीन त्याला फोन, मेल, SMS केला पण कुठूनच काहीच रिस्पोन्स नाही. इराचा प्रत्येक प्रयत्न अयशस्वी ठरत होता. तिची अवस्था बघवत नव्हती, डोळ्यातलं पाणी थांबत नव्हत. तिला वाटत होत थेट दिल्ली गाठावी आणि त्याला जाब विचारावा अस का केलंस याचा. पण मनाला काळजी पण होती कि त्यालाच तर काही झाल नसेल ना? या अधांतरी, अवघड मनस्थितीत असतानाच तीन त्याच्या ऑफिसच्या नंबरला फोन लावला आणि … आणि तो फोन बंद होता. तिथल ऑफिस म्हणजेच त्याचा बिझिनेस बंद झाला होता. भिरभिरणार्या मनाला हे जग खूप मोठ, अथांग वाटायला लागल होत. एवढ्या मोठ्या जगात, इतक्या माणसांच्या गर्दीत त्याला कुठे शोधणार. इरासारखी वेळ कोणावरही येऊ नये. तीच खचलेल मन, तिची संपलेली उमेद आणि न संपणारा शोध हे अनुभवन एखाद्या कथेप्रमाणेच होत. ६ महिने उलटले. घरच्यांसमोर सगळ काही ठीक आहे अस दाखवायचं बळ हि आता संपल. आम्ही सर्वांनी तिला यातून बाहेर काढायचे प्रयत्न केले, पण जेंव्हा तिन मनावर घेतलं तेंव्हाच ती या सगळ्यातून सुटणार होती. लवकरच तिनही मनावर घेतलं. आयुष्य नव्यानं सुरु झालं. आज इरा एका चांगल्या कंपनीमध्ये चांगल्या पोस्ट वर काम करतिये. पूर्वी सारखी मित्र-मैत्रीणच्या गराड्यात रमातीये. पुन्हा आपल्या मनाला नव-नवीन स्वप्न बघायला शिकवातीये. खूप सावरलीये इरा आता, पण प्रेम या गोष्टीवरून विश्वास उडालाय तिचा. तिच्या हसण्यात आता मिस्किलपणा दिसत नाही, आजही डोळे गर्दीत काही तरी शोधत असतात. आजकाल स्वतः मध्येच रमते. म्हणते atleast माझ मन तरी माझ्याशी प्रामाणिक राहिलं आणि खरंच आहे कि "निंद तो दर्द के बिस्तर पे भी आजाती है, सिर उनकी आघोष मै हो यह जरुरी तो नहीं"

कुलकर्णी सर

गुरुर्ब्रह्मा गुरुर्विष्णुर्गुरुर्देवो महेश्वरः । गुरुरेव साक्षात परं ब्रह्म तस्मै श्रीगुरवे नमः "सकाळी ६.३० वाजता मराठी मिडीयमची ब्याच असते" कुलकर्णी सर  म्हणाल कि  एक वाक्य आधी आठवत. १० वीत जाई पर्यंत मी कधी कुठला क्लास लावला नाही. दहावीच वर्ष खूप महत्वाच, घरी अभ्यास होणार नाही म्हणून क्लास ला जायचं. वाह! इतकी वर्ष घरी अभ्यास केलाच कि आपण मग आताच कशाला क्लास आणि बीस. पण नाही क्लास हा लावायचाच. त्यातही आम्ही तेंव्हा जिथे राहायचो तिथे सर्वांनी जो क्लास लावला तोच लावायचा. जणू परंपरा होती ती त्या चाळीची. दहावीच वर्ष आलं. घरच्यांपेक्षा आजूबाजूच्यांना काळजी मी कधी क्लास जॉइन करते याची. परंपरेप्रमाणे आम्ही "कुलकर्णी क्लासेस" मध्ये चौकशीसाठी गेलो आणि मी तिथेच जायचं असं सर्वानुमते ठरलं.
त्या क्लासला जायची माझी मुळीच इच्छा नव्हती कारणही अतिशय महत्वाच (माझ्यासाठी) होत ते म्हणजे त्या क्लासची वेळ. "सकाळी ६.३० वाजता मराठी मिडीयमची ब्याच असते" बास एका वाक्यावरच माझं  मन कुलकर्ण्यांच्या नावानी बोट मोडायला लागल. आधीच १०वी मुळे मला अगदी भल्या पहाटे म्हणजे ८- ८.३० वाजता उठाव लागत होत आणि त्यात हे कुलकर्णी. "सकाळी ६.३० वाजता… " घरच्यांनी त्यांचे मनापासून धन्यवाद मानले कि आता तरी मी लवकर उठायला शिकेन म्हणुन. आणि अशा रीतीने माझी वर्षभराची सकाळ "कुलकर्णी क्लासेस" मध्ये फिक्स झाली.

पण या क्लासला जायला लागल्या पासून मी खरोखरच रोज लवकर उठायला लागले आणि एकही दिवस न चुकवता मी वर्ष भर क्लासला गेले आणि तेही वेळेवर - सकाळी ६. ३० वाजता. त्यामुळे खरच कुलकर्णी सरांचे आभार. स्वतः इंग्लिश मिडीयम मध्ये शिकूनही ते मराठीत छान शिकवायचे. त्यांनी गणिताचा पाय अगदी पक्का करून घेतला होता आमचा. आणि इंग्लिश तर काय, माशा अल्लाह. एकदम भारीच. त्यातच मला भाषेविषयी असणार प्रेम त्यामुळे आपण तर एकदमच इम्प्रेस बाबा. मग काय रात्री कीतीही उशीर होऊदेत सकाळी क्लास बुडवायचा नाही आणि वेळेत क्लासला जायचं. रोज सकाळी सायकल  काढायची आणि क्लास गाठायचा. तिथे गेल्यावर "Home Work" केला कि नाही, हे गणित कसं सोडवलं कित्ती कित्ती गप्पा. त्यातच क्लास सुरु झाला कि मग खरी गंमत. आमचे सगळे फंडे फ़्लॉप कारण सर तेच गणित एकदम सोप्या भाषेत सोडवून द्यायचे. नेहमी फॉरमल ड्रेसिंग, साधी लेदरची चप्पल, आणि चेहऱ्यावर खऱ्या अर्थानी अर्धस्मित हास्यतास . पण जर कधी काही जोक झाला तर एकदम दिलखुलास हसणारे कुलकर्णी सर आम्हा प्रत्येक विद्यार्थ्यांना अहो जावो च म्हणायचे. तस ते येणार जाणाऱ्या प्रत्येकेला, लहान-मोठ्यांना अहो-जावो च म्हणायचे. सरांचा अजून एक जिव्हाळ्याचा विषय- माधुरी दिक्षित. बास माधुरीच नाव आणि सरांची स्माईल. भूमितीच्या प्रत्येक रेषेला/ आकृतीला नाव हे ABC नाही तर MNP च नाव, आम्ही उगीचच मग सरांना चिडवायचो कि M फॉर  माधुरी.

पण खर सांगायचं तर या माणसानी आम्हाला सर्वांना  अगदी शब्दशः घडवलं. खूप साऱ्या अभ्यास बरोबरच आमच जनरल नॉलेज हि वाढवलं. आम्ही पुढे काय करणार, त्यासाठी आम्हाला काय काय तयारी करावी लागणार आहे यासाठी आम्हाला मार्गदर्शन करणारे आमचे कुलकर्णी सर. म्हणता म्हणता वर्ष संपल आणि रिझल्ट आला. फर्स्ट क्लास मिळाला. आता कॉलेजला जाणार आणि क्लासचा मित्र परिवार सुटणार म्हणून वाईट वाटल आणि त्या बरोबरच आता सर नाही येणार आपल्याला शिकावायला ह्याचही. त्या वर्ष भरात जी काही धमाल केली होती ती खूप मिस करणार होतो आम्ही पुढे. पण सरांच मार्गदर्शन, पाठीवर कौतुकाची थाप हि कधीच त्या वर्ष्या बरोबर संपली नाही. कारण त्या नंतरही मी माझे पुढचे रिझल्ट, माझी पहिली नोकरी आणि त्या नंतरच्या प्रत्येक नोकरीचे आणि छोट्या-छोट्या अचीव्हमेंट आजही मी सरांन बरोबर शेअर  करते. ते अजूनही त्याच उस्फुर्तपणे कौतुक करतात. खरच त्याचं कौतुक आजही तितकच प्रेरणादायी आहे माझ्यासाठी.  त्यांनी हि आताच काही २-४  वर्ष्यापूर्वी जर्नालिझम चा कोर्स पूर्ण केला आणि नेट-सेट ची परीक्षा दिली ती हि यशस्वी पणे. 

खूप दिवसांत सरांना मी भेटले नाही. पण आता या एखा नंतर नक्कीच त्यांना स्पेशली भेटायला जाणार आहे. Sir, we all are proud of you and big time thanks to you कारण तुम्ही आम्हाला घडवलंत.

Wish you the long, wonderful, healthy and ofcourse wealthy life ahead!! :)

लिहिताना सुद्धा समोरच्याला म्हणजे वाचणाऱ्याला काय वाटेल असाच विचार करायचा कि मनाला जे हवय ते लिहायचं??

चारोळी

ए हवा न यु परेशान कर, संवारी हें जुल्फ़े युही ना उडाया कर,
बंद आंखो पे रोशनी से न वार कर येह सूरज तो हुमे यु नाराज न कर,

हम हें खफ़ा आपनेआप से, और इन्तेजार में उनकी आहाट के..
उस हात के जो ए चेहरे पे बिखरी जुल्फ सरायेगा,
साया बन धूप से छुपायेगा

जिसे ए दिल सरगमसा गुनगुनायेगा
और... उसकी एक मुस्कुरहाट  पर जिंदगी भर मार मिट जाएगा...ए हवा न यु परेशान कर......

ठरवलं आता

कधीकधी ठरवून सुद्धा लिहायला वेळ मिळत नाही आणि वेळ मिळालाच तर लिहायला काही सुचत नाही. खूप काही आहे लिहायला पण सुरवात कुठून करावी हेच कळवत नाही. आपल्याच मनातलं नेहमी लिहायचं तेही कंटाळवण. पण आता ठरवलंय थोडासा वेळ काढायचा आणि लिहायचच. काय हे सुद्धा ठरलं. लवकरच तुम्हाला नवीन वाचायला मिळेल @ "माझ्यातली मी"…… Stay Tuned :)